EBK 2025: Keuzewerken: band 9
Band: Göta Brass Band
Dirigent: Michael Thomsen
Myth Forest (Hestefallstjenn) - Stig Nordhagen
Volgens Friedrich Nietzsche: "Als je in de afgrond kijkt, kijkt de afgrond ook in jou."
Stig Nordhagen’s zeer evocatieve ensemblewerk, geschreven als test voor de Europese Kampioenschappen in Oslo in 2013, doet dat zeker – en meer.
Geïnspireerd door het onwereldse mysterie van een Stygisch bevroren meer vlakbij zijn huis, Hestefallstjenn genaamd, is het een schemerige Noordse reis naar de randen van een somber, stinkend water, dreigend met zwavelachtige intenties.
Het is een mysterieuze schildwacht die weinig troost biedt aan de gevoelens die ook het bewuste en onderbewuste doordringen wanneer het aan de rand staat en tuurt in het donkere, teerachtige water dat geen einde lijkt te hebben. Binnen staat het lijk van een bevroren, verrot dood paard. Het is een mysterieuze schildwacht die weinig troost biedt aan de gevoelens die ook het bewuste en onderbewuste doordringen wanneer je op de rand staat en tuurt in het donkere, teerachtige water dat geen einde lijkt te kennen.
Er is echter ook iets teder en moois aan hoe de natuur geeft én neemt - het waterige graf omringd door lagen gestructureerde aarde, zacht onder je voeten, en de teerheid van kleine insecten die flirten en dansen in de koude lucht rond je gezicht. Hoe langer je erdoorheen blijft hangen, hoe meer de ijzige uitdrukkingen doorspekt raken met dreigende angsten voor je eigen sterfelijkheid. Het is alsof je, net als dat arme beest, onontkoombaar naar een ijzige dood wordt getrokken - je laatste ademtocht bevriest voor je ogen terwijl je langzaam onder het oppervlak zinkt.
Göta Brass Band weet niet te overtuigen met uitdagend testpiece
De uitvoering van Göta Brass Band begint met een subtiele inzet van het slagwerk, maar het gewenste pianissimo wordt niet door de euphonium overgenomen, wat de opening van de compositie verstoort. Zodra het orkest inzet, kiest het voor een veilige, ruime dynamiek zonder risico’s. De sopraan overspeelt de laatste fermate en eindigt onzuiver, wat de balans in het begin niet ten goede komt.
In het deel Bugs and Birds zijn er veel nuances te horen, maar ook hier blijft de dynamiek aan de ruime kant. Black Water Abyss wordt krachtig en strak in tempo neergezet, waardoor het geheel een wild karakter krijgt. Naarmate dit deel vordert, loopt het samenspel uiteen en is de technische uitvoering niet altijd helder.
De solisten komen mooi tot hun recht in het rustige, gedragen gedeelte, waar de muziek de ruimte krijgt. Water Lillies is fraai vormgegeven en biedt ademruimte binnen het programma. Echo from the Other Side start overtuigend, maar stemmingsproblemen verstoren het geheel, en niet elke solist weet de cadenzen vlekkeloos te doorstaan.
The Creatures of the Forest begint aarzelend, maar wint aan vertrouwen zodra het tempo stijgt. De compositie blijft uiterst veeleisend en bijzonder qua klankbeeld, en vormt daarmee een echte test voor elk orkest. Helaas weet Göta Brass Band vandaag niet te overtuigen en komt het ensemble tekort voor een hoge klassering.
