EBK 2025: Keuzewerken: band 5

Band: Eikanger-Bjørsvik Musikklag
Dirigent: Florent Didier

***** Concerto nr. 10 voor brassband en Ondes Martenot - Ludovic Neurohr

De sterren van Ludovic Neurohrs compositie symboliseren de vijf aaneengeschakelde delen die doelbewust zijn vrijdenkende emoties uitdrukken – ondersteund door de etherische klank van Ondes Martenot.
Er is geen sprake van een wiskundige structurering van de muziek, geen traditioneel uitgebalanceerde harmonieën of specifieke orkestratie – slechts een alchemie van gedachte en vrijheid geprojecteerd op een leeg canvas van 18 minuten.

Het werk heeft om een ​​bijzondere reden de ondertitel 'Geen woord om emotie te geven'.

Elke ster vertegenwoordigt een bepaald deel van zijn liberale benadering – de eerste een prelude die borrelt als vulkanisch magma, gevolgd door de tweede, een veel koudere 'Immersion', die doelbewust een 'betoverende nectar' wil bieden om de luisteraar onder de huid te kruipen. De derde, 'Sharing', verbindt de voorgaande delen, aangevoerd door een lyrische sopraan die streeft naar een 'heldere en sprankelende' intensiteit. De vierde roept een gevoel van hemelse reflectie op, aangevoerd door het geluid van de ondes martenot (een instrument dat beroemd is geworden door de beroemde Franse componist Olivier Messiaen) – elegant, ingetogen en verfijnd tot een punt dat boven de band blijft hangen. Het straalt vanuit een zeer menselijk hart, maar blijft verbonden met de binaire puls van de elektronische geest.Het leidt tot de finale en de culminatie van ideeën en idealen; opwindend, tintelend en intens — het laatste spel van gedeelde momenten van een caleidoscoop van emoties, echt, waargenomen, rauw, teder of gewoon ingebeeld.

Eikanger-Bjørsvik Musikklag blinkt uit in techniek, maar kent kwetsbare momenten
Eikanger-Bjørsvik Musikklag begint hun uitvoering met overtuiging en presenteert een prachtig basduet, gevolgd door een subtiele entree van het middenregister. Het samenspel van de Noren is opnieuw uitermate verzorgd, technisch begaafd en met speels gemak gebracht. Even verliest de percussionist het contact met de band, maar dit wordt snel hersteld. De toevoeging van de ondes Martenot zorgt samen met het ensemble voor een rijk palet aan klankkleuren.


De groep toont indrukwekkende beheersing en muzikaliteit. Het Dolce-gedeelte klinkt stralend en intens, terwijl ‘Sharing’ gedragen en met veel muzikale expressie wordt neergezet. In het vierde deel, ‘Emotion’, speelt het ensemble uiterst zacht en met veel gevoel, ondanks enkele kleine stemmingsproblemen. De muziek vraagt veel technische vaardigheid, en het genomen risico levert niet overal het maximale resultaat op, maar de gedempte passage is opnieuw prachtig uitgevoerd.


Naar de finale toe blijft de controle groot; in het Molto Vivace voelt het orkest zich duidelijk op haar gemak. De uitvoering kent twee gezichten: de technische uitdagingen worden uitstekend overwonnen, terwijl de open en langzame delen meer spanning en uitdaging bieden. Al met al levert Eikanger-Bjørsvik Musikklag een zeer knappe en enerverende uitvoering die zowel technische perfectie als muzikale diepgang laat horen.